Blog Omstandigheden
7.00 uur, zaterdagmorgen… mijn wekker gaat en ik schrik wakker. O ja, ik heb me voorgenomen om te gaan sporten. Buiten, ja buiten. Ik lijk wel gek. Mijn vrije zaterdag met ook nog zoveel voor de boeg om af te maken voor studie, werk en muziek! Dit is toch dé dag dat je hoort uit te slapen, met een kopje thee weer terug je bed in te kruipen met een boek en vooral de gordijnen dicht te houden want het weer werkt ook niet mee!
Maar goed, ik heb mezelf voorgehouden dat ik vroeg en alleen wil sporten. Het levert mij ook zoveel op! Daar ben ik nu na anderhalf jaar bijna elke dag iets aan sport of beweging doen wel achter.
En daarbij, als je zelfs resultaat ziet in je kinderen en zij zelf om 7.30u in de sportschool staan; zij zelf de voordelen van vroeg opstaan ondervinden want ‘je hebt de hele dag dan nog voor je EN al een doel bereikt’… tja, dan is vroeg er uit geen straf. Voor mezelf en als ouder.
Daar ga ik dan, op mijn fiets. Het is donker, ik heb mezelf warm aangekleed. Aangekomen op ‘mijn’ plekje voor intervaltraining kijk ik tegen die heuvel op en bedenk dat ik er minimaal zes keer tegenop wil rennen. Verdikkeme, het is echt wel vroeg en donker. Geen zonsopgang met de zon die mij verwarmt. Wilde ik dit echt vandaag?
Ergens moeten beginnen, een start maken, gewoon maar gaan, (nog) niet wetend wat het je gaat kosten of waar je uitkomt. Hoe je er uit komt, hoe het zal gaan onderweg, geen licht wat je bij schijnt.
Ik merk dat ik graag zekerheid heb. Deze intervaltraining heb ik al een keer gedaan, ik weet hoe lang het is, hoe hoog mijn hartslag gaat zijn en dat ik achter adem ga zijn. Ik ken deze plek, ik ken mezelf en het mag mij dus deze energie kosten. En ik heb de tijd en de rust om het te gaan doen.
Maar wat als ik de omstandigheden niet ken? Er zijn ook momenten dat ik niet weet hoe mijn omstandigheden er uit gaan zien als ik onderweg ga. Als ik die eerste stap zet in (zelf)vertrouwen.
Vertrouw ik dan genoeg op mezelf? Ken ik mezelf dan goed genoeg dat ik het kan? Plan ik dan genoeg rust en tijd om het nieuwe in te stappen? Zoveel nieuwe dingen die de afgelopen jaren op mijn pad zijn gekomen. En blijkbaar kan en durf ik het wel. Jazeker nog onzeker af en toe, maar ik ga niet alleen.
Het wordt langzamerhand licht. Niet door de zon, maar omdat het dag wordt. De nacht met al zijn onzekere gedachten is voorbij. En of het nu komt door de endorfine die ik aanmaak door het sporten of doordat ik weer meer vertrouwen heb gekregen in mijn eigen kunnen, ik heb mijn doel voor vandaag bereikt. Zelfs mijn sporthorloge zegt het… op naar (t)huis!