Pijn liefdevoller leven
Na mijn scheiding nu ruim zes jaar geleden heb ik mijn shit op orde gekregen. Tenminste…, zo lijkt het aan de buitenkant zeker! Een HBO-Communicatie in 3 jaar afgerond met zeer goed resultaat, mijzelf beter leren kennen, ZZP-er geworden en tot bloei gekomen als nooit tevoren. Kinderen gaan goed, liefhebbende familie, muziek, eigen liedjes, theater, you name it!
En toch blijft er altijd een gapend gat in mijn bestaan wat niemand ooit zal dichten. Een gat van hoe het had moeten zijn en nooit meer zal zijn. Een verlangen naar compleet zijn, echte exclusieve emotionele verbinding op de diepste laag van ons bestaan. De dans van het leven dansen, elkaar aanmoedigen, aanjagen, het beste in de ander en jezelf naar boven laten komen. Het leven en de liefde vieren, gelijkwaardig, oprecht, authentiek en autonoom.
Elke december val ik in dat gat, eenzaamheid, nergens bij horen, mezelf bij mijn lurven grijpen om elke dag op te staan, m’n ding te doen, te sporten, te werken, aan verwachtingen van anderen te voldoen en de verplichte ‘lief voor mezelf’ er te laten zijn.
Dat duurt het ene jaar tot begin januari, het andere jaar tot eind januari, en soms tot begin februari zelfs.
Ook afgelopen jaar weer. December… iedereen kruipt in zijn/haar bubbel. Kerstdagen, ja leuk, maar vreselijk intensief. Jaarwisseling, donkere dagen, weer opstarten, etc.
Ik vond dat ik het behoorlijk goed gedaan had, mezelf in de plooi gehouden, alleen zijn is prima. Ik heb ermee leren omgaan. Balansssszzzz.
Totdat ik op 1 februari letterlijk van de trap af denderde en viel. Ten overstaande van een aantal klasgenoten van mijn zoon die een klassenfeestje georganiseerd had in mijn huis. Ik vond het prima zo’n feestje; met de nodige afspraken en richtlijnen. Verantwoordelijkheid (leren) nemen voor een huis en achteraf ook weer opruimen. Mijn huis is niet van mij, ik mag delen van wat mij is toebedeeld. Zo ook die avond. Ik kon het allemaal hebben, mijn kinderen op mijn schouders, er altijd voor ze zijn en maar doorgaan. Maar ik viel… letterlijk.
Mijn massagetherapeut masseerde anderhalve week later mijn rug en drukte er nog heel wat blauwe plekken uit. Niet van de val, dat was wel prima gegaan; wel van maandenlang mezelf weer staande te hebben houden. Letterlijk gespannen spieren van te lang rechtop te blijven staan en de zwaarte van het leven te dragen. Doorgaan, hard zijn, accepteren, want wat heb ik eraan om ten overstaande van mijn kinderen, mijn ouders, mijn omgeving echt te laten zien dat het soms niet gaat. Hoe doe ik dat? Hoe vind ik de gulden middenweg van blij zijn met wat er wel is en intens verdrietig zijn om dat wat er niet is? Nooit meer terug naar hoe het was, want dat was zeker niet oké voor mij.
Maar dankbaarheid vormgeven met alles wat er wel en vooral niet is? Emoties uiten naar mezelf toe en pijn op een liefdevolle manier leven? Ik weet echt niet hoe dat moet.
Jezelf trakteren? Ben je gek? Daar kom je van aan. Suiker is niet lekker, daar word je dik van. En dat wil ik helemaal niet meer! Nooit meer terug naar toen!
Lief zijn voor jezelf en een dagje weg? Naar de zee, een spa, museum? Ja, leuk, maar niet alleen. Al dat geregel en dan ergens alleen ‘genieten’ van dat moois? Geen bal aan. Maar ik ben wel het meest veilig met mezelf.
Een dagje vrij, lekker op de bank met een filmpje? Bleh, dan ga ik alleen maar lopen malen en achteraf heb ik voor mijn gevoel tijd nutteloos besteed. Of er komen teveel creatieve ideeën waardoor ik spaghetti krijg in mijn hoofd.
Pijn liefdevoller leven… ik weet echt niet hoe dat moet…
En zo bereid ik me voor op mijn voorstellingen, met alles wat er wel en niet is. Doorleven en door-leven.